Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα
H πιο δημοφιλής υπόθεση σ’ όλα τα κλασσικά, μεσαιωνικά παραμύθια είναι αυτή του «Χαμένου Παραδείσου» που κερδήθηκε ξανά.
Ο ήρωας/πρωταγωνιστής περνάει τις δοκιμασίες όπως αυτές παρουσιάζονται κατά την ροή του παραμυθιού, κερδίζει την πριγκίπισσα (είτε την σώζει από τον μάγο / τη μάγισσα, τον δράκο ή το τέρας, είτε την ξυπνά από τα μάγια), την παντρεύεται και γίνεται βασιλιάς.
Το ευτυχισμένο ζευγάρι, ως άλλοι πρωτόπλαστοι, μέσα από τις δοκιμασίες απαλλάσσονται από τις αμαρτίες που φέρει η γενιά τους και επιστρέφουν εξιλεωμένοι στον «Χαμένο Παράδεισο».
Βέβαια για να μπορέσει να αντεπεξέρθει στις δυσκολίες πρέπει να έχει αγνή καρδιά που να φλέγεται από έρωτα.
Γιατί όπως έλεγε και ο Βιργίλιος «Omnia vincit amor »(Love conquers all δηλαδή O έρωτας όλα τα νικά). Στο τέλος του παραμυθιού ως λύτρωση ερχόταν ο γάμος του ήρωα με την ηρωίδα.
Όπως γράφω στη σελίδα 23 του βιβλίου «Ο Βιασμός της Κοκκινοσκουφίτσας» - Η σκοτεινή όψη των παραμυθιών: «Ο γάμος του ήρωα με την ηρωίδα, ουσιαστικά δηλαδή η ένωση του αρσενικού με το θηλυκό που σηματοδοτεί και το ευτυχισμένο τέλος των παραμυθιών, δεν είναι τίποτε άλλο από την ένωση της Ψυχής με το Σώμα ή την ένωση του Ήλιου (Αρσενικό) με τη Σελήνη (Θηλυκό). Μια ένωση κατάλοιπο της Ηλιακής και Σεληνιακής λατρείας των ευρωπαϊκών λαών, η οποία πέρασε στα παραμύθια με σκοπό να μεταβιβαστεί από γενιά σε γενιά και να διασωθεί με αλληγορικό / συμβολικό τρόπο, καθώς απειλούνταν από τη διάδοση του Χριστιανισμού στην Ευρώπη και την αυστηρότητα της Εκκλησίας. Όλα τα παραμύθια είναι γεμάτα από τέτοιου είδους αλληγορίες της παγανιστικής εποχής και σχετίζονται άμεσα με τις αλλαγές της φύσης και τις εποχές.»
Όμως, δεν πρέπει να λησμονούμε πως δεν είχαν όλα τα παραμύθια ευτυχισμένο τέλος. Ανεξάρτητα με ό,τι πιστεύουμε σήμερα οι περισσότερες ιστορίες παραμυθιών ήταν δραματικές αναμνήσεις και ένας τρόπος ωραιοποίησης τραγικών καταστάσεων.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και τις ρομαντικές ιστορίες του Μεσαίωνα, απ΄όπου προέρχονται πολλά παραμύθια αγάπης. Συνήθως η όμορφη ξανθή κόρη είναι το πρότυπο της ηρωίδας που συναντάμε σε πολλές ιστορίες, κυρίως εκείνες που συνδέονται με τη Μεσαιωνική Ευρώπη όπου πίστευαν ότι τα ανοιχτά χρώματα ήταν δείγμα ευγενικής καταγωγής.
Το λευκό δέρμα αποτελούσε το ζωντανό παράδειγμα μιας κοπέλας ευγενικής καταγωγής σε αντίθεση με το ηλιοκαμένο που αποκτούσαν οι κοπέλες που αναγκάζονταν να εργαστούν στα χωράφια.
Οι ιππότες, σύμφωνα με την παράδοση, ήταν εκείνοι που προστάτευαν τις κοπέλες ευγενικής καταγωγής από όποιους κινδύνους μέχρι να δοθούν στο μέλλοντα σύζυγο και να παντρευτούν. Φυσικά τίποτε δεν γινόταν με το αζημείωτο, καθώς ο ιππότης πληρωνόταν είτε από τον ευγενή πατέρα είτε από τον μέλλοντα γαμπρό.
Σε πολλές περιπτώσεις, ανάμεσα στην όμορφη κόρη και τον Ιππότη, καθώς ήταν το μόνο αρσενικό που έβλεπε η κοπέλα, αναπτυσσόταν ερωτική διάθεση και πολλές από τις κόρες ευγενικής καταγωγής ερωτεύονταν παράφορα τον ιππότη - σωματοφύλακα που τις προστάτευε. Όμως ήταν μοιραίο ο έρωτας αυτός να καταλήξει σε άσχημο τέλος και η κόρη να παντρευτεί αυτόν που επιθυμούσε ο πατέρας, ο οποίος πολύ συχνά θα μπορούσε να είναι το τέρας της γνωστής ιστορίας: Η Πεντάμορφη και το Τέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.