Βιβλιοπρόταση - «Πρώτη του Έτους» από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο

 

Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα

«Πρώτη Πρώτου.....»
«Πρώτη Πρώτου.....»

Η επανάληψη γίνεται ρυθμικά και έντονα λες και πρόκειται για κάποιο μαγικό ξόρκι που κρατά τον Χένινγκ σε εγρήγορση προκειμένου να συνεχίσει να ανεβαίνει με το ποδήλατό του τις απότομες πλαγιές του νησιού Λανθαρότε στον Ατλαντικό.


Όχι, ο Χένινγκ δεν είναι ποδηλάτης, αλλά ένας σαραντάρης επιμελητής βιβλίων, σύζυγος και πατέρας δυο παιδιών που καταβάλλεται συχνά από κρίσεις πανικού και έχει την αίσθηση πώς έχει αποτύχει. Σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από τη μονότονη ζωή στη Γερμανία προτείνει στη σύζυγό του Τερέζα να πάνε στο νησί Λανθαρότε και να αλλάξουν εκεί το χρόνο.


Όμως οι διακοπές δεν εξελίσσονται όπως τις φαντάζεται και την πρώτη ημέρα του νέου χρόνου βρίσκεται να κάνει ποδήλατο σε μια προσπάθεια να αποδείξει ότι έχει ακόμη τον έλεγχο της ζωής τους. Καθώς επιχειρεί την ανάβαση στην κορυφή ενός βουνού, μια ανάβαση που τον φέρνει σωματικά και ψυχικά στα όρια του και ενώ η συγγραφέας Juli Zeh περιγράφει το εκπληκτικό ηφαιστειακό τοπίο γύρω του, ταυτόχρονα κατέρχεται στα σκοτεινά κομμάτια της ψυχής του.


Διότι η προσπάθεια αναρρίχησης του στο χωριό Φεμές, κόντρα σε όλες τις προγνώσεις ότι δεν θα τα καταφέρει, λειτουργεί με ένα μαγικό τρόπο ως μια λυτρωτική εντέλει κατάβαση στα εσώψυχα της παιδικής του ηλικίας που ήθελε να ξεχάσει και ξέχασε, αλλά πάντα κουβαλούσε ως ένα ασήκωτο βάρος. Διότι ο Χένινγκ νιώθει υπεύθυνος για όλα, υπεύθυνος ακόμη και για πράγματα που δε γνωρίζει. Λες και κάποιος του έσπειρε αυτή την ευθύνη και την κουβαλά μαζί του. Κι όσο πιο μεγάλη η ευθύνη, τόσο πιο δύσκολη η ανάβαση. Ώσπου συναντάει μια γυναίκα,τη Λίζα, η οποία ως μάγισσα λύνει ακόμη και εν αγνοία της το μυστήριο του βάρους της ζωής του.


Το βιβλίο χαρακτηρίστηκε ως μια σύγχρονη μεταφορά του Χάνσελ και της Γκρέτελ, όπου πρωταγωνιστούν ο Χένινγκ και η αδερφή του η Λούνα και όντως είναι ένα σύγχρονο παραμύθι, με την έννοια της βοήθειας που μπορεί να προσφέρει σε όσους το διαβάσουν. Διότι τα παραμύθια είχαν πάντα διδακτικό χαρακτήρα και ο αυτοσκοπός τους δεν ήταν το ευτυχισμένο τέλος, άλλα η ωρίμανση.


Μέσα στα πέντε κεφάλαια του βιβλίου, το οποίο διαβάζεται εύκολα, εκτυλίσσεται όλο το παρελθόν του κεντρικού ήρωα, της αδερφής του της Λούνας, των γονιών τους για να έρθουμε στο παρόν και στις συνέπεις που βιώνει η σημερινή οικογένεια του Χένινγκ. Για την ακρίβεια, το βιβλίο ξεκινάει από το παρόν για να περάσει σταδιακά στο παρελθόν και στην αποδοχή της κατάτασης που βιώσαν τα δυο αδέρφια ώστε να έρθει η λύτρωση.


Ο Χένινγκ δε μοιάζει κατά την προσωπική μου άποψη με τον Χάνσελ ή Χανς από το γνωστό γερμανικό παραμύθι «Χάνσελ και Γκρέτελ», αλλά περισσότερο με τον Κοντορεβυθούλη που αναλαμβάνει την ευθύνη να σλωσει τα αδέρφια του και επωμίζεται ένα βάρος δυσανάλογο για την ηλικία του.


Κι αν αναρωτιέστε αν στο τέλος του βιβλίου υπάρχει το πολυπόθητο happy end, θα σας απαντήσω: εξαρτάται με ποιο τρόπο ορίζει ο καθένας το ευτυχισμένο τέλος. Διότι ευτυχισμένο τέλος του έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα δεν υπήρξε ποτέ στα παραμύθια και στις ιστορίες, πόσο μάλλον σε βιβλία που σου σκίζουν τη σάρκα καθώς κάνεις ποδήλατο Αλλά πάντα μετά την κάθοδο στο σκοτάδι, έρχεται η ανάβαση στο φως. Κι αυτό είναι τρομερά λυτρωτικό, άρα, ναι, μπορεί να χαρακτηριστεί ως happy end!

Σημείωση: Για το παραμύθι του Χάνσελ και της Γκρέτελ μπορείτε να διαβάσετε παλαιότερο άρθρο μου στο Nyctophilia.gr.

Χάνσελ και Γκρέτελ: Το hunger game της μεσαιωνικής Ευρώπης.