Χαρταετός: Από τους δράκους της Κίνας, στο πείραμα του Φραγκλίνου και στην Ελληνική Σαρακοστή

Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα


Ένα από τα έθιμα με τα οποία είναι στενά συνδεδεμένη η Καθαρά Δευτέρα στο μυαλό όλων μας από την παιδική μας ακόμα ηλικία, είναι το πέταγμα του χαρταετού. Η ιστορία του χαρταετού έχει βαθιές ρίζες στην αρχαία Κίνα, ξεπερνώντας τα 2.400 χρόνια ζωής. Το πέταγμα του συνηθίζεται με ιδιαίτερη αγάπη μέχρι τις ημέρες μας εκτός από τη Κίνα, στην Ιαπωνία, στην Ινδία και στη Ταϊλάνδη. 




Το αρχικό υλικό κατασκευής των χαρταετών δεν ήταν το χαρτί, αλλά το ξύλο ενώ αρκετοί χαρταετοί κατασκευάζονταν από μετάξι ή μπαμπού. Οι λαοί της Ανατολής χρησιμοποιούσαν τους χαρταετούς σε μαγικές τελετές, θρησκευτικές εκδηλώσεις και σε τελετουργίες για τον εξορκισμό του κακού. Πίστευαν ότι όσο ψηλότερα ανεβεί ο αετός, τόσο πιο τυχεροί θα είναι οι ιδιοκτήτες του. Το πιο συνηθισμένο σχέδιο των κινεζικών χαρταετών ήταν (και είναι) οι δράκοι, καθώς αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας και της παράδοσης της χώρας.





Ο αυτοκράτορας της Κίνας Γουέν Χσουν έκανε πειράματα πτήσεων με αετούς φτιαγμένους από μπαμπού, χρησιμοποιώντας για επιβάτες τους κρατούμενούς του. Οι τυχεροί που επιζούσαν, κέρδιζαν την ελευθερία τους. Από την Κίνα, οι χαρταετοί ταξίδεψαν με το πέρασμα του χρόνου στη Κορέα και την Ιαπωνία για να εμπλουτιστούν με περισσότερα σχέδια.






Μια από τις πιο εντυπωσιακές γιορτές με χαρταετούς που χορεύουν στους αιθέρες πραγματοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια στη βόρεια Ινδία, για την υποδοχή της άνοιξης, με εντυπωσιακές τελετές που έχουν τις ρίζες τους στην ινδουιστική μυθολογία. Για τον ίδιο λόγο, στη Λαχόρη του Πακιστάν κάθε Φεβρουάριο γίνονται πανηγυρικές εκδηλώσεις, που επαναφέρουν στη μνήμη παγανιστικές συνήθειες του παρελθόντος.




Πιο σημαντική ινδουιστική γιορτή η οποία συνδέεται με το πέταγμα του αετού είναι η «Basant» ή Jashn-e-Baharaan, ένα από τα κυριότερα φεστιβάλ για τον ερχομό της Άνοιξη, το οποίο εορτάζεται κάθε χρόνο την πέμπτη ημέρα (panchami) του μήνα Maagha (μεταξύ Ιανουαρίου και Φεβρουαρίου). Σ′ αυτή τη γιορτή, όλοι λαχταρούν να κατακτήσουν με το χαρταετό τους τον ουρανό, πράγμα που θα τους εξασφαλίσει η χρήση των πιο καλών υλικών, και ιδιαίτερα του ανθεκτικότερου σπάγκου, ο οποίος επικαλύπτεται με σκόνη γυαλιού.Στην Ιαπωνία και συγκεκριμένα στην Οσάκα, κάθε χρόνο, την πέμπτη ημέρα του Μαΐου, οι μικροί Ιάπωνες περιμένουν το Kodomo no Hi ή αλλιώς τη Μέρα των Παιδιών. Εκείνη την ημέρα, οι οικογένειες που έχουν μικρούς γιους συνηθίζουν να ανεμίζουν στον κήπο πολύχρωμες κορδέλες και πελώριους χαρταετούς σε σχήμα κυπρίνου, τους οποίους ονομάζουν Koinobori, που τους έχουν δέσει σ’ ένα μεγάλο στύλο από μπαμπού μ’ έναν ανεμόμυλο στη κορυφή του. Η παράδοση αυτή προέρχεται από την κινέζικη λαογραφία που ήθελε τον κυπρίνο που πηγαίνει ενάντια στο ρεύμα του ποταμού να μεταμορφώνεται σε δράκο και να ανεβαίνει στον ουράνιο παράδεισο. Ουσιαστικά, η συγκεκριμένη γιορτή αποτελεί μια αρχαία τελετή για την καλή υγεία των νεαρών αγοριών που ευελπιστούσαν να αποκτήσουν τη ρώμη του δράκου.





Αλλά και στην ελληνική αρχαιότητα, ο χαρταετός δεν ήταν άγνωστος. Αναφέρεται ότι ο αρχιμηχανικός Αρχύτας του Τάραντα (4ος αι. π. Χ.) χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον αετό, ενώ υπάρχει και ελληνικό αγγείο της κλασικής εποχής με παράσταση κόρης, η οποία κρατά στα χέρια της μια μικρή λευκή σαΐτα (είδος αετού) με το νήμα της, έτοιμη να την πετάξει.


Πιθανότατα, βέβαια, τα πειράματα ή τα παιχνίδια των Αρχαίων Ελλήνων με τους «αετούς» θα πρέπει να γίνονταν με πανί, τουλάχιστον ως το Μεσαίωνα, καθώς η χώρα μας δεν διέθετε σε αφθονία το χαρτί.


Πολύ αργότερα, ο Μάρκο Πόλο γυρίζοντας από τα ταξίδια του, φέρνει το χαρταετό στην Ευρώπη του Μεσαίωνα. Τα νεότερα χρόνια, πολλές λεπτομέρειες για την παρουσία του χαρταετού στη Γηραιά Ήπειρο έχουμε το 1450 στη Γερμανία και το 1606 στην Ισπανία. Στη δεύτερη περίπτωση, ένας κληρικός αναφέρει στο ημερολόγιό του ότι χρησιμοποιούσαν τον χαρταετό σαν παιχνίδι χαράς την ημέρα του Πάσχα. Κάτι που συνηθίζεται ακόμη και σήμερα στις Βερμούδες.Ακολουθούν οι χρόνοι της επιστημονικής χρησιμοποίησης των χαρταετών (ή και αετών από ύφασμα), ώσπου το 1752 στην Αμερική ο Βενιαμίν Φραγκλίνος εκτέλεσε το διάσημο πείραμά του, διαπιστώνοντας με τεχνητό αετό τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας και του κεραυνού, οπότε και κατασκεύασε το αλεξικέραυνο. Το 1880, ο Αυστραλός Hargrave σχεδίασε έναν τεράστιο αετό για μετεωρολογικές παρατηρήσεις. Υπάρχει, επίσης, προφορική παράδοση που αγγίζει τα όρια του μύθου, ότι τη μεγάλη γέφυρα του Νιαγάρα την άρχισαν, ρίχνοντας απέναντι με χαρταετό το πρώτο σχοινί.



Ο χαρταετός έφθασε στην Ελλάδα από τα λιμάνια Ανατολής και, γρήγορα, εξαπλώθηκε στα αστικά κέντρα, όπου μπορούσε ο ενδιαφερόμενος να αγοράσει σπάγκο και χρωματιστό χαρτί. Η κατασκευή ενός χαρταετού σήμερα είναι σχετικά εύκολη υπόθεση καθώς υπάρχουν όλα τα τεχνικά μέσα.


Ο συμβολισμός του πετάγματος του χαρταετού στην ελληνική χριστιανική παράδοση είναι αρκετά συναφής με τη κινέζικη παράδοση. Για την ακρίβεια, συμβολίζει το πέταγμα της ανθρώπινης ψυχής προς το Θείο. Δεν είναι τυχαίο που το πέταγμα του αετού σε Ελλάδα και Κύπρο γίνεται την Καθαρά Δευτέρα τη πρώτη, δηλαδή, ημέρα της Σαρακοστής όπου οι χριστιανοί ξεκινούν την σωματική και πνευματική τους κάθαρση μέσω της μεγάλης νηστείας του Πάσχα.


Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και το διάσημο πείραμα με τον αετό





Ο διακεκριμένος ήδη πολιτικός, συγγραφέας και επιστήμονας είχε ιδιαίτερο πάθος με τις φυσικές επιστήμες. Το 1743 ήταν μάρτυρας του πειράματος του Γκραίυ με το ηλεκτρισμένο αγόρι που κρεμόταν από μεταξωτά σκοινιά και αργότερα διηγήθηκε ότι του δημιουργήθηκε η εντύπωση πως «ένα είδος φωτιάς διαχεόταν σε ολόκληρο το χώρο». Δυο χρόνια αργότερα, προκάλεσαν αίσθηση τα δημοσιεύματα για τα ηλεκτρικά πειράματα που είχαν λάβει χώρα στη Γερμανία, κάτι το οποίο είναι πιθανόν να ώθησε τον Φραγκλίνο ακόμα περισσότερο στην προσεκτική μελέτη και τη διεξαγωγή πειραμάτων με ηλεκτρισμό.


Το 1747 ανακοίνωσε την ιδιότητα αιχμηρών αγωγών να «σύρουν προς τα έξω και να αφαιρούν το ηλεκτρικό πυρ». Προφανώς, επρόκειτο για ακίδες σε ηλεκτροστατικό πεδίο, γύρω από τις οποίες το πεδίο είναι ιδιαίτερα ισχυρό κι έτσι προκαλείται σπινθήρας εφόσον έχουν γειωθεί, όπως γνωρίζουμε σήμερα. Από τον σπινθήρα στο σκοτεινό δωμάτιο ο Φραγκλίνος συμπέρανε ότι κάτι αντίστοιχο πρέπει να συμβαίνει και με τον κεραυνό στον ουρανό. Το 1749 άρχισε πειράματα με αστραπές και το 1752 πραγματοποίησε το θρυλικό πείραμά του με το χαρταετό. Ο αετός αυτός είχε στο πλαίσιό του στερεωμένο ένα σύρμα που συνδεόταν μέσω βρεγμένου σπάγκου με ένα κλειδί, το οποίο κρατούσε ο Φραγκλίνος με μια μεταξωτή κορδέλα.




Ο ίδιος περιέγραψε αναλυτικά το πείραμά του, προκειμένου να αποφευχθούν οι θανατηφόρες ηλεκτροπληξίες, που δεν έλειπαν από τα πειράματα για τον ηλεκτρισμό:


«Στην άκρη του κάθετου ξύλου (του αετού) πρέπει να στηριχτεί ένα μεταλλικό έλασμα πολύ μυτερό, που να ξεπερνά το ξύλο κατά ένα πόδι. Στην άκρη του σπάγκου, κοντά στο χέρι, πρέπει να δεθεί μια μεταξωτή κορδέλα. Στο σημείο του κόμπου που συνδέει τον σπάγκο με την κορδέλα, πρέπει να τοποθετήσουμε ένα κλειδί. ”Πετάμε” τον αετό, όταν βλέπουμε να έρχονται τα σύννεφα της καταιγίδας. Ο άνθρωπος που κρατάει τον σπάγκο πρέπει να βρίσκεται κάτω από το περβάζι μιας πόρτας ή ενός παραθύρου, ή να καλύπτεται με οποιονδήποτε τρόπο ώστε να μείνει στεγνή η μεταξωτή κορδέλα. Πρέπει, επίσης, να προσέξει να μην ακουμπήσει την πόρτα ή το παράθυρο. Μόλις φτάσει πάνω από τον χαρταετό το πρώτο σύννεφο, το μυτερό έλασμα τραβάει την ηλεκτρική φωτιά απ′ αυτό, και έτσι ηλεκτρίζεται η όλη διάταξη, οι ελεύθερες ίνες του σπάγκου τεντώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις, και έλκονται αν πλησιάσουμε το δάκτυλο μας. Όταν η βροχή διαβρέξει τον χαρταετό και τον σπάγκο, έτσι που να μπορεί να άγει ελεύθερα την ηλεκτρική φωτιά, θα διαπιστώσετε ότι αυτή ρέει ελεύθερα από το κλειδί προς το χέρι σας. Στο κλειδί φορτίζεται το φιαλίδιο (μια πρώιμη μορφή πυκνωτή), οπότε μπορούμε να πάρουμε ηλεκτρική φωτιά που θα κάψει τα πνεύματα ή θα μας επιτρέψει να κάνουμε οποιοδήποτε από τα πειράματα του ηλεκτρισμού —τα οποία εκτελούνται συνήθως με τη βοήθεια μιας σφαίρας ή ενός κυλίνδρου που τρίβουμε. Έτσι, λοιπόν, αποδεικνύεται η σύμφυση του ηλεκτρισμού και του κεραυνού».


Την ίδια χρονιά, ο L. Lemonnier, επαναλαμβάνοντας το πείραμα του Φραγκλίνου, διαπίστωσε ότι ακόμη και σε μια ανέφελη και καθαρή ημέρα, ο αέρας είναι ηλεκτρικά φορτισμένος. Αργότερα, το 19ο αιώνα, έγινε σημαντική πρόοδος στην κατανόηση των ιδιοτήτων της αστραπής όταν εφευρέθηκαν η φωτογραφία και τα φασματοσκοπικά εργαλεία. Οι χαρταετοί επίσης έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην έρευνα των αδελφών Ράιτ κατά την ανάπτυξη του πρώτου αεροπλάνου στα τέλη του 1800.


Σήμερα πλέον αποτελούν ένα από τα πιο διασκεδαστικά έθιμα και μια ευκαιρία για να περάσουν όμορφα μικροί και μεγάλοι. Καλή Σαρακοστή.